نوستالژی های ذهنهای گیج و مشوش ما زمانی که به قول کانت برچسب بیماری گرفتند خاطراتی شدند که مارا در نقطه ی دنیای  ثابت افکار و اندیشه های پُر پَروپیمان دیگران حفظ کردند. غافل از اینکه ما آدمهای بیمار و رنجوری هستیم که  عوض میشویم، درد میشویم ، خسته میشویم، آرزو میشویم تا  باز نوستالژی دیگری را پیوند دهیم به آدمهای جدیدی که میشناسیم . خود را عرضه شان میکنیم، دود میشویم ، نشانه می دهیم ، جنایت میکنم و در این چرخه گیر می افتیم . ما همه خاطرات تلخیم و شیرین . ما خود نوستالژی درد هایی هستیم که با  حس کردن درد رخنه کرده در وجودمان دیگران را یاد میکنیم .