دوستان من قوی اند و اندیشه های نابشان بستر ذهن خلاقشان و همینطور خاک گرفته ی،‌ کسی که این گوشه  پوچ می نشیند. و اما از من :

تو نوشتی که * افسردگی واقعیت و غایت تفکر و اندیشه ی عمیق بشر است * اما نه ، ما بر عکس همه ی آدمهای افسرده ی تنها ، انسانهای بینهایت بدبینی هستیم به زندگی و هر آنچه که اسمش را میشود گذاشت.

ما انسانهای بدبین و گاهی واقع بین ، به جبر جغرافیای جامعه ی ما و جوی که به زور و نازور گیر افتادیم از همان فقدانی صحبت میکنیم که هر کسی میتواند بگوید افسردگی محموله ای است از *نبود* ها . فراموش کرده اند که ذات بشر به خوش بینی تمایلی بینهایت دارد که هر کس خلاف جهت یک قدم رو به جلو میرود برای بازگشت به ذات بشری دو قدم عقب میماند. ما هاج و واج ماندگان مدور وار که دزهای مصنوعی سرخوشی کم و زیاد،‌رد‌ِ سختی به روان ما باقی میگذارند.

نه .. ما افسرده نیستیم . نیستیم .