آمده بودی بنوازیم ؟

دست بالای دست بسیار است اما در مورد زندگی من نظرم این است که کیر پشت کیر بسیار است مثل زندگی همه ی زنان و مردان دنیا . شب پشت شب تاریک است و ستاره ها خوابالود ترهستند. در پشت هر خاطره بیشترین حفره ی تاریک متحرک زنانگی یا مردانگی جای خالی لذتی را پر کرده است و هر عضوی از اجتماع کوچک تو که از راه رسیده یا تو را میبیند سخت در تلاش است برای نجات . نجات زندگی های نکبتی ِ بوگندویی که با غسلهای شبانه از چاه جمکران هم نمیتوان بازشناخت .

گاهی در کنار همه ی ساعت های تاریک زندگی ام میپرسم که قبلتر ها چگونه بودم ، با تو چگونه میشدم چطور به تخیلی ترین وقایعی که پایمال میکرد مارا میخندیدم ؟! اصلا میبود ؟ میشد ؟ شاید اگر من تو را تجربه داشتم الان با خطور این همه نکته ی اساسی از نفس کشیدن ها و نکشیدن ها روبرو نبودم . اگر من تو را میداشتم ....


پ.ن : اتفاقی الان چشمم خورد به کتاب موسیقی شانس پل استر . خود کتاب اثر شاخصی نبود برای خودم اما از عنوانش لذت میبرم موسیقی شانس یعنی نفرت بی بدیل و خشمی که تمامی ندارد . موسیقی شانس همیشه یکی دو نت فالش بیشتر ندارد فالشی که راحت گول میخوری زندگی چه لذتهایی داشته و تو نمیدانستی. موسیقی شانس پوچی نیست بلکه عنصری مهم از زندگی است که برای بقای خود به نابودی تو نیاز دارد .
موسیقی شانس من هم بیشک از همان آه و اوه های نفرین شده ای آغاز شد که پایانش شروع من بود .