تخته سیاه خیلی سیاه نبود . برای همین هر وقت که مینوشتیم چیزی خیلی معلوم نبود چی نوشتیم !
حتی گاهی اصلا اون چیزی نبود که ما نوشتیم . انگار که نقطه های ما روی تخته ها وول میخوردند و راه به راه خودشون رو در یک مسیر منتهی به دیوار مرزی شمال اتاق حبس میکردند.
گاهی اونقدر روشن میشد که من میترسیدم که آب بشن و توی سوراخ وسط تخته که جای آخرین گلوله بود روونه بشند .
تخته همیشه سیاه نبود ، همیشه هم سفید نبود . این تخته گاهی رنگ به رنگ میشد . به خودش خاکستری ، آبی، سبز، قهوه ای ، قرمز دیده بود . آدمای روی تخته خسته بودند ، دلگیر بودند . اصلا معلوم نبود که معتقد بودند یا فقط عقیده ها با عقده هاشون توی بازی این تخته ی زیرک عوض میشد؟!
حرفها میرفتند و میومدند ... شده بودندیک قشون ... کلمه ها، دنیاهای جمله ها رو ساختند به اندازه ی تمام دنیای نامحدودی که نمیشد شناخت به نیروی خودشون ایمان داشتند . اما اونها هم اشتباه کردند،  وقتی زبر شد زیر ، تاب شد قاب ، نور شد بور ... آره اونها کلمه های اشتباهی ساختند کلمه هایی ساختند که معنی های دنیاشون رو عوض میکردند . کلمه های معصوم ... اونها اشتباه کردند که کلمه هایی ساختند مثل گرگ که هر کاریش هم کنی گرگ ِ ، مثل شیر که بی معنی و بامعنی برای دو مفهوم متفاوت به وجود امدند ، مثل پ یا ژ که توی این دنیا برای اون ادمها اضافی می اومد گاهی....
اره این تخته با همه ی اون حرفا و دنیاهاش همیشه همینطوری بوده . از همون موقع که رنگارنگ بودن بیشتر به مذاقش خوش اومد . این تخته سیاه نبود ، شاید اصلا سیاهی نبود همش زاده ی چهار تا حرف بود ... این تخته مجرم نبود محرم بود ... برای همین مقدس شد واسه ی اون ادما ، اما تو مواظب باش کوچک من،  هیچ حرفی رو بیمهابا روی این تخته ننویسی ... ننویسی .