دست بالای دست
نگاهش کنی
دو خط موازی میبینی و خلا
جای من میان دو فضای خالی و بی نفسی است که به نشانه اعتراض به این زندگی سکوت کرده ام. شیوه ی عجیبی است و به مذاق هرکسی هم نمی آید. آدم مریضی مثل من یا قبلترها مرده یا هنوز به دنیا نیامده یا حالا در شکل این بودای چوبی به دیوار آویزان است ،بیجان ولی خندان. خسته ولی هنوز سرپا . مرده ولی هنوز نفس کشان ایستاده. همین...